رفتن یا نرفتن، مساله این است - هدا بلاگ

اکنون زمان رفتن است. این اتاق را ترک کنید و به جایی بروید. هرجایی. این اشتیاق شادی و آزادی را رشد دهید. قد بکشید، دیدتان را عوض کنید، بیدار شوید، بیدار تر، آنقدر بیدار که انرژی و زندگی را در هر لحظه و مکانی احساس کنید. (استفان شویگ) رویتان را برگردانید و نگاهی به زندگی تان بیندازید. ببینید آیا این لحظه و مکان همان جایی است که شما را به هیجان می آورد؟ آیا باعث افزایش مثبت ضربان قلبتان می گردد؟ اگر در اعماق وجودتان حس سراسیمه پرسش و لذت از همه چیز وجود ندارد، همین الآن آنجا را ترک کنید. اگر قانع، راحت و بدون چالش زندگی می کنید، از جا بلند شوید و بروید. با برنامه یا بی برنامه، هرکاری که می کنید، فقط اینجا را ترک کنید و در پی جایی تازه بگردید. باید علتی وجود داشته باشد که واژه رفتن خوشایند به نظر می رسد. مثل گفتن عبارت بعدا می بینمت به جای خداحافظ. استفاده از این واژه باعث راحتی و سبکی قلبتان می گردد. این کلمه نشانه یک شروع دوباره است. کوچ از زندگی قبلی و تاخت و تاز به آینده. اما رفتن فقط مقدمه ای است بر رسیدن. هیچ چیز بهتر از یک شروع تازه نیست. یک آپارتمان یا شهر تازه، شروع دوباره درباره یک صحنه تازه نیست، بلکه درباره شیوه ای است که در آن صحنه زندگی می کنیم. این تغییر درباره این است که چشمانمان را دوباره باز کنیم، به کناره ها برویم، بالا و پایین و اطراف زندگی مان را نگاهی بیندازیم و یک بار دیگر وسعت و تنوع زندگی را درک کنیم که با آغوش باز منتظرمان است. زندگی همیشه تمایل به کهنه شدن دارد. مثل غذایی که زمانی مورد علاقه ما بود اما بعد از مدتی همان حس و لذتی را از دست می دهد که از ابتدا بخاطرش عاشق آن غذا شده بودیم. مثل مکان و موقعیت هایی که خودمان را در آن ها حبس می کنیم و بعد از مدتی خسته کننده و راکد می شوند. تجارب تازه همان علت زندگی ما هستند. علت این که هر روز بیدار می شویم و ادامه می دهیم. زمانی که از آسایش کامل لذت می بریم آرزوی تجارب تازه را داریم. هدف زندگی کردن چسبیدن به یک بخش از زندگی نیست. بلکه باز-تعریف کردن خودمان به صورت پیوسته است. هدف زندگی شاید این است که خودمان را بارها و بارها با آب تازه تجارب تازه غسل دهیم. شما طول زندگی تان را برای راحت نشستن در جاهای آشنا و تکراری و آفتاب گرفتن وقت دارید. اما الآن انرژی دارید و هنوز به غایت آسایش زندگی تان نرسیده اید، پس رو به جلو حرکت کنید و پیوسته خود را در معرض چالش های تازه قرار دهید. پیوسته از آسایش مطلق فرار کنید. چرا که ما انسان ها فقط زمانی که در آسایش و رفاه نباشیم انگیزه رشد و یادگیری داریم. برای اینکه خودمان، اهدافمان و اطرافیانمان را به طور حقیقی بشناسیم باید روبه جلو حرکت کنیم. باید حداقل پنج بار در طول عمر مکان یا شیوه زندگی مان را عوض کنیم. حداقل باید پنج بار با قلبی باز برای تغییر به درون زندگی تازه و تازه شیرجه بزنیم. این مساله می تواند شامل پنج گام یا هدف باشد.

1. رهایی از هرآنچه می شناسید!

حرکت اولتان حس اولین پرواز را دارد. همچون فراگرفتن شیوه پرواز، خواهید فهمید که تنها چیزی که شما را از دنیا جدا می نماید خودتان هستید. شما بال ندارید در عوض پاهایتان، هواپیما و قطار را دارید. شما بعلاوه گزینه هایی مثل اتوبوس، اتومبیل و خطوط کشتی رانی را دارید. اما اول باید آشیانه را ترک کنید. باید هر چیز را که با آن بزرگ شدید بدرود گویید، دنیای کوچکی که زمانی کاملا برایتان کافی بود. باید خودتان را از آسایش و هرچه با آن آشنایید جدا نموده و در میان هرج و مرج و هیاهو جای گیرید. نخستین حرکت سخت ترین حرکت نیز هست. این لحظه ای است که به طور ناخود مطلع تصمیم می گیرید که تنها و وحشت زده در جایی نا آشنا بمانید. با این تصمیم تبدیل به یک غریبه، یک مهاجر و یک بیگانه می شوید. اما این تصمیم برای رها کردن چیزهایی که به آنها وابسته ایم، همان ایده ای است که می گوید: باید چیزی بهتر و بزرگتر در خارج از محدوده ما باشد.

2. یافتن تجارب تازه

حرکت دوم تان باید حس بی قراری باشد. باید حس خستگی از اطرافتان، از آسایش تان باشد. این حرکت برای تولد دوباره توانایی احساس کردن دنیا اطرافتان است. برای پذیرش این است که نمی توان همه چیز را دانست اما قرار است برایش کوشش کنید. قرار است تجارب تازه، ماجراجویی های تازه و یک آینده پیش بینی نشده داشته باشید. شما نمی دانید چطور به آن جا خواهید رسید. چه کسانی را دیدار خواهید کرد و چه چیز هایی را خواهید یافت. اما قطعا این کار را انجام خواهید داد. شما با ذهنی باز و کنجکاو به درون دنیایی تازه خواهید پرید. دوستان تازه و لذت های تازه خواهید یافت و البته اشتیاقی را که با حرکت اول به دست آورده بودید شعله ور خواهید دید. و باز نخواهید ایستاد تا زمانی که روح مشتاقتان راضی گردد. از دوستان قدیمیتان برای یافتن دوستان تازه و از زبان مادریتان برای فراگیری زبانی تازه دور خواهید شد. به یاد داشته باشید که شما فقط بخاطر حس عادت و حس تعلق به محل بزرگ شدن و آدم هایش است که در خانه مانده اید.

3. در پی عشق

جست و جوی عشق گشتن در پی خوشبختی است و این همان تصمیم برای انداختن خود در مکاشفه دیوانه وار، پر فراز و نشیب و بی سرانجامی است که همه ما در پیش هستیم. چرا که عشق مقصد نهایی است. این همان علتی است که هر روز ما را به حرکت وا می دارد. به خاطر عشق است که هر روز برمی خیزیم و به جنگ با بدی ها می پردازیم. برای این است که هر روز پیش می رویم، گام برمی داریم و افراد را پشت سر هم دیدار می کنیم. عشق هدف آخر، سرحد نهایی و تنها چیزیی است که ارزش حرکت و پیش رفتن را دارد. اگر فکر می کنید که عشق را در یک شهر یا یک شغل یافته اید، پس به سویش حرکت کنید. اگر شغل رویایی تان در اسپانیا منتطرتان است، پس به آن جا بروید. اگر قلبتان مشتاق سواحل صورتی رنگ برموداست، پس قطعا وقت حرکت به همان سمت فرا رسیده است. اگر بر روی شن های یک دماغه ساحلی عاشق کسی شدید، پس در پیش بروید. دنبال کردن عشق بی مسئولیتی نیست، کاری صادقانه است. کار شما پذیرفتن این است که هیچ جست و جویی بزرگتر و مهم تر از جست و جوی عشق نیست. اگر شما در پی عشق نیستید، پس در جست و جوی چه هستید؟

4. فرار از همان عشق

عشق جاویدان نیست. آن را می توان در یک لحظه، در مقداری معین و در داستان عاشقانه ای گذرا یافت. آن را می توان در سالی فوق العاده و بی نقص عشق ورزیدن به کسی یافت که قرار نیست برای همیشه در زندگی تان بماند. عشق می تواند در ساحلی باشد که برای شما آرامش بیاورد، اما فقط تا زمانی که دلتان مشتاق جای تازهی گردد. می تواند با اولین لقمه از پاستای شما شروع شده و با آخرین لقمه آن سرانجام پذیرد. تعبیر عشق طول آن نیست، بلکه ظرفیت آن برای تلنگری به روح و تغییر شما است. فقط به خاطر اینکه ابدی نیست علت نمی گردد که واقعی هم نباشد. شما باید برای عشق به حرکت درآیید اما بعلاوه باید این موضوع را نیز درک کنید که چه زمانی آن عشق دیگر وجود ندارد. شما باید آنقدر قوی باشید که یک عشق سرانجام یافته را رها کنید تا فرصت تجربه عشقی تازه را به خود دهید. باید از اختناق یک عشق فرونشسته رهایی یابید تا قلبتان را برای عشق بیش تر و تازه تر باز نگاه دارید. فقط بخاطر ترس از اینکه شخص دیگری را دیدار نخواهید کرد، هیچ وقت در یک جا و یک حالت نمانید. چرا که دنیا هستی پر است از چیز هایی که قلبتان را درگیرش کنید. چیزهایی که شما را در برابر قطرات اشکتان تسلیم کند و آن موقع دریابید که چرا هنوز زنده هستید.

5. شروع دوباره همه چیز از نو

شما باید از محدوده آسایش امتناع کنید. باید به مبارزه با ساکن شدن بپردازید. نباید هرگز درگیر زندگی معمولی شوید. باید همیشه برای رسیدن به چیزهای بهتر، آسایش خود را به چالش بکشید. زنده بودن به دنیا آمدن است. اما زندگی کردن تولدی است دوباره و دوباره. به عنوان یک شخص تازه، یک عاشق تازه، یک دوست تازه،باید با اراده کوشش کنید همیشه نسخه تازهی از خود بسازید. نباید هرگز به جای تازهی که ساخته اید اجازه دهید آخرین جایگاهتان باشد. باید به طور مداوم با ایده آسایش مطلق و یک جا ماندن بجنگید. چرا که هرگز به طور کامل راضی نخواهید بود مگر با ادامه دادن به کنکاش، تغییر و حرکت. نظر شما چیست؟ آیا تا به حال به این موضوع فکر نموده اید که همه چیز را رها نموده و خود را به امواج سرنوشت تان در جایی دیگر بسپارید؟