وجود موحد یک نعمت بزرگ برای کل فرهنگ ایران است - هدا بلاگ

غلامعلی حدادعادل در این جشن گفت: امروز را روز فرخنده ای برای خانواده زبان و ادب فارسی می دانم از آن جهت که به مناسبت صد سالگی استاد موحد گرد هم آمده ایم. پیش از اینکه به خود استاد تبریک بگویم از خدا می خواهم که سایه او و سایر استادان بر سر فرهنگ ایران زمین و جمع فرهنگستان زبان و ادب فارسی مستمر و مستدام باشد.

وی با اشاره به شخصیت چندوجهی موحد اضافه کرد: سخن گفتن درباره فضایل استاد موحد وقت مبسوطی می خواهد و فرد توانایی که احاطه به جهات مختلف شخصیت وی داشته باشد.

وی با بیان اینکه وجود موحد را نعمتی بزرگ برای فرهنگ ایران و حضورش در فرهنگستان را باعث افتخار می داند، گفت: آنچه در وجود وی متجلی شده عشق و علاقه به علم و دانستن است. در صد سالگی با این قامت خمیده روزی نیست اهتمام به کار علمی، فرهنگی و ادبی نداشته باشد. سال هاست که مشغول ادامه تصحیح مثنوی معنوی است و کارهای دیگری هم در میدان های مختلف و متنوع نموده که جمع آنها در وجود یک نفر سخت است.

حدادعادل ادامه داد: موحد بیش از 80 سال است که وجودش منشا خلق آثار علمی و فرهنگی در کشور است. در کنار این جنبه علمی، ذوق ادبی و اعتدال در فکر و توجه به ظرایف در نگارش، در ترجمه و در سخن گفتن و دقت در کلام برای همه ما درس آموز است. آنچه در شخصیت وی می درخشد اخلاق معنوی و انسانی استاد است. هرکس که با ویآشنایی و سروکار داشته باشد، متوجه خلقیّات و روحیه وارسته و ارجمندش می گردد. وجود وی کیمیایی است که به همه فضائل دیگر ارزش مضاعف می بخشد.

رئیس فرهنگستان زبان و ادب فارسی تاکید نمود: خدا را شکر می کنیم سایه استادانی چون فتح الله مجتبائی و محمدعلی موحد بر سر ماست و إن شاء الله که ما قدردان باشیم و کوشش کنیم که امثال این استادان بزرگ در آینده در کشور ما به وجود بیاید و وجودشان سایه افکن و ثمربخش باشد.

وی در سرانجام از طرف تمام اعضای پیوسته و وابسته فرهنگستان صدمین زادروز استاد موحّد را تبریک گفت.

محمدعلی موحد نیز ضمن تشکر برای برگزاری جشن تولدش گفت: بحثی است که تئوری توطئه چیست و شما امروز البته بعد از صد سال، من را با این تئوری به این مجلس کشاندید. من عریضه ای فرستاده بودم خدمت رئیس فرهنگستان زبان و ادب فارسی و فکر می کردم امروز برای پیگیری آن جلسه داریم.

وی اضافه کرد: من معتقدم که پیری و سالخوردگی مثل عاشقی می ماند تا عاشق نشده ای نمی دانی عشق چیست و تا پیر نشوی نمی دانی پیری چیست! بله هر آن میزان که پیر شدی می توانی راجع به پیری حرف بزنی و هر قدر که در راه پیش بروی راه را می شناسی.

موحد در ادامه درباره اهمیت مرثیه در ادب فارسی گفت: در ادب فارسی بحثی داریم به نام مراثی و در مراثی بحث جالبی درباره خودمرثیه سرایی داریم. بسیاری از شاعران برای خود مرثیّه گفته اند و شیخ الشعرا رودکی با سرودن قصیده مرا بسود و فرو ریخت هر چه دندان بود به نوعی برای خود مرثیه سرایی نموده است و به نوعی بنیان مرثیه سرایی برای خود را در ادب فارسی گذاشته است.

وی اضافه کرد: همزمان با وی کسائی مروزی نیز با ماده تاریخ تولدش مرثیه سرایی نموده است. پرسش این است چرا شاعر برای خودش مرثیه می سراید؟ مرثیه استغاثه و استرحام است. استرحام می نماید که به این روز افتاده ام! ببینید. نهیب مرگ بلرزاندم شب و روز/ چو بچه ها بدآموز را نهیب دوال.

موحد شرح داد: تمام مواهب الهی وقتی به آدم می رسد به سن وسال من که می رسد همه مواهب انسان همین جور به صف بر لب بام عمر مثل ارکستر هماهنگ با هم می ایستند و پر می کشند و می روند و دیگر بر نمی گردند. مرثیه این است.

عضو پیوسته فرهنگستان زبان و ادب فارسی اضافه کرد: چرا عیادت مریض می روید؟ عده ای برای ثواب اخروی می روند ولی گذشته از این سوابق اخروی چه معنا دارد رفتن به عیادت مریض؟ این کار در واقع روحیه دادن به مریض و قوّت قلب دادن است. ذات آدمی این جور خلق شده که احتیاج عاطفی شدیدی دارد، اینکه ببینند کسانی دوروبرش هستند و هوایش را دارند حتی به لفظ باشد و عملی نباشد. پیرنوازی برای روحیه دادن به پیرمرد است و به وی قوت قلب می دهد. تمام مواهب الهی پر می کشند و می روند. گوش آدم، چشم آدم، رمق زندگی آدم، همه فروکش می نمایند و مثل این که همنوایی دارند و کاری هم نمی توانی بکنی. به هرحال پیش از آن که کار به آنجا بکشد باید خودمان هوای کار را داشته باشیم.

در این مراسم جمعی از اعضای پیوسته و وابسته فرهنگستان زبان و ادب فارسی شامل فتح الله مجتبائی، علی رواقی، محمود عابدی، حسین معصومی همدانی، محمد سرور مولایی، محمد دبیرمقدّم، موسی اسوار، محمدرضا ترکی، مسعود جعفری جزی، محمدرضا نصیری، بعلاوه گروهی از اعضای هیئت علمی و پژوهشگران فرهنگستان، خانواده و همکاران استاد محمدعلی موحد حضور داشتند.