چرا بعضی افراد وقتی چشم های خود را می بندند، هیچ چیزی نمی بینند؟ - هدا بلاگ

هنگام خواندن این مطلب نگاهی سریع به اطراف خود بیندازید و جسمی را انتخاب کنید که توجه شما را جلب می نماید. خوب به آن نگاه کنید. مدتی به آن خیره شوید. اکنون چشمان خود را ببندید. آیا هنوز آن را می بینید؟ آیا می توانید آن جسم را در فکر خود تجسم کنید؟ چطور به نظر می رسد؟ آیا هنوز به اندازه جسم واقعی واضح است؟ آیا رنگ ها، خطوط و شکل و بافت آن را می بینید یا به شکل مبهم و ناتعیین به نظر می رسد؟

همان طور که شیء موردنظر را در فکر خود تجسم می کنید، ببینید که تا چه مدت می توانید تصویر آن را در فکر خود حفظ کنید. جسم مذکور چگونه در طول زمان تغییر می نماید؟ آیا به تدریج محو می گردد؟

حالا شیء تصادفی یا صحنه ای از دوران کودکی خود را تجسم کنید و همین سوال ها را از خودتان بپرسید. با چه وضوحی می توانید آن را در فکر خود ببینید؟

بعضی افراد نمی توانند چیزی ببینند. چشم فکر آن ها خالی است. آن ها پدیده عصبی به نام آفانتازیا را تجربه می نمایند.

آفانتازیا شرایطی است که در آن فرد نمی تواند تصاویر فکری را تجسم کند. به عبارت دیگر، وقتی این افراد سعی می نمایند، چیزی را تصور نمایند یا درمورد آن فکر نمایند، نمی توانند تصویر فکری درونی ایجاد نمایند. به این دلیل، افرادی که دچار آفانتازیا هستند، ممکن است در یادآوری تجربیات گذشته و جزئیات بصری مرتبط با خاطرات خود مشکل داشته باشند.

افراد مبتلا به آفانتازیا، بعلاوه معمولا در انجام کارهایی که مستلزم تجسم یا تصویرسازی اشیاء فیزیکی و نحوه حرکت و چرخش آن ها در فضا است، مشکل دارند. این امر ممکن است بر استدلال فضایی نیز آن ها تاثیر بگذارد. البته مطالعه ای که اخیرا منتشر شد، نشان داد درحالی که افراد دچار آفانتازیا در به خاطرسپردن و به یادآوردن اشیاء مشکل دارند، حافظه فضایی آن ها تحت تاثیر این شرایط قرار نمی گیرد.

اگرچه باید بدانید آفانتازیا به عنوان نوعی اختلال عصبی یا اختلال عصبی روانی دسته بندی نمی گردد. به طورکلی، این شرایط زندگی روزمره را مختل نمی نماید. اگرچه برای بعضی از کسانی که دچار آفانتازیا هستند، این شرایط می تواند موجب ناامیدی گردد و توانایی آن ها برای انجام درست یا یادآوری بعضی مسائل را محدود کند.

به طور کامل تعیین نیست چه نسبتی از جمعیت دچار آفانتازیا هستند، اما به گزارش فوربس، برآوردهای کنونی حاکی از آن است که حدود 4 درصد از جمعیت آن را تجربه می نمایند.

فرد مبتلا به آفانتازیا چه چیزی تجربه می نماید؟

درحالی که تجربه هر فرد منحصربه فرد است، برجسته ترین ویژگی آفانتازیا ناتوانی در تماشا یا تصور کردن چیزی در فکر است. این افراد حتی وقتی کوشش می نمایند یک صحنه یا شیء بصری را به خاطر بیاورند، پیروز نمی شوند. جدا از مساله به خاطر آوردن، آن ها بعلاوه فاقد توانایی ایجاد تصاویر فکری هستند یا برای انجام این کار مشکل دارند.

برای مثال، فرد مبتلا به آفانتازیا ممکن است نتواند چیزی را که در یک فیلم دیده است، تجسم کند یا به خاطر بیاورد. این فرد ممکن است نتواند براساس توصیفی که در کتابی می خواند یا در داستانی می شنود، تصویر فکری ایجاد کند. بعلاوه یادآوری رویدادهایی که در گذشته برای آن ها رخ داده است، می تواند سخت باشد. به خاطر سپردن چهره ها نیز برای این افراد سخت یا غیرممکن است.

چه چیزی موجب آفانتازیا می گردد؟

به طور کامل تعیین نشده است که دلیل آفانتازیا چیست و چرا بعضی افراد نمی توانند تصاویر را در فکر خود تجسم نمایند.

شواهدی وجود دارد که نشان می دهد آفانتازیا نتیجه تغییر فعالیت در بخش های مختلف مغز است که تصاویر بصری و تجسم را ایجاد و پردازش می نمایند.

شبکه پراکنده ای از منطقه ها مغزی مختلف ازجمله بخش هایی از قشر بینایی، لوب گیجگاهی و لوب آهیانه ای در ایجاد و پردازش تصاویر بصری نقش دارند. این منطقه ها در پردازش و تلفیق اطلاعات بصری نقش دارند و تصور می گردد که در ایجاد تصاویر فکری نقشی کلیدی داشته باشند. ممکن است تغییرات ساختاری و عملکردی در شبکه های خاصی از نورون ها و سایر سلول های عصبی در این منطقه ها موجب گردد عملکرد آن ها نسبت به افرادی که می توانند تصاویر فکری فراوری نمایند، متفاوت باشد.

مغز ازطریق حواس پنجگانه خود اطلاعات دنیای بیرون را دریافت می نماید. مغز اطلاعات منطقه ها مختلف خود را با هم تلفیق می نماید و با ترکیب اطلاعات حاصل از ورودی های حسی مختلف مدلی درونی از محیط فیزیکی ایجاد کند. درواقع، هیچ یک از ما هرگز به طور مستقیم ندیده ایم که دنیا فیزیکی اطراف ما چگونه است. ما فقط می توانیم از روی مدل درونی که مغز و فکرمان ایجاد می نماید، تفسیر کنیم که دنیای پیرامون ما چگونه می تواند باشد.

در افرادی که به آفانتازیا مبتلا هستند، نحوه ارتباط شبکه های نورون ها و سایر سلول های عصبی به گونه ای است که تصور یا تماشا تصاویر بصری درونی را برای آن ها سخت می نماید.

در مطالعه ای، پژوهشگران امواج مغزی یک فرد دچار آفانتازیا را با استفاده از الکتروانسفالوگرافی (EEG) اندازه گیری کردند. الکتروانسفالوگرافی یا نوار مغزی فرد مورد مطالعه در مجموعه ای از آزمون های عصبی روانی به جز تجسم بصری در محدوده طبیعی قرار داشت.

وقتی از شرکت نماینده خواسته شد تا چیزهایی را در فکرش تصور کند و ببیند، بخش هایی از مغز که که به طور معمول در ایجاد تجربه نقش دارند، فعالیت کمتری نشان دادند، درحالی که بخش های دیگر مغز او فعال بودند. فعالیت مغز او به جای منطقه ها پیشانی در منطقه ها گیجگاهی آغاز شد و در قشر بصری یا نواحی آهیانه ای فعالیتی دیده نمی شد.

هنوز دراین باره بحث وجود دارد که کدام تغییرات عملکردی مغز موجب آفانتازیا می گردد و پژوهشگران زیادی در کوشش برای ترکیب داده های موجود به منظور دستیابی به درکی جامع و منسجم از این موضوع هستند که چگونه تغییرات نوروبیولوژیکی به اثرات شناختی مشاهده شده و اندازه گیری شده در افراد مبتلا به آفانتازیا منجر می گردد.

شواهدی وجود دارد که نشان می دهد آفانتازیا توارثی است، اما اندازه ارثی بودن و ژنتیک زیربنای آن تعیین نیست و پژوهشگران درحال کار روی این موضوعات هستند.

درحالی که آفانتازیا ممکن است دارای مولفه ژنتیکی باشد، سازوکارهای زیستی و سلولی که واریانت های ژنتیکی احتمالی را با فرایندهای فیزیولوژیکی مرتبط می نمایند که ازنظر عملکردی و شناختی به شکل آفانتازیا ظاهر می گردد، هنوز شناسایی نشده است.

درنهایت، مجدد یادآوری می کنیم که آفانتازیا نوعی اختلال روانی نیست. درحالی که این شرایط تحت شرایط خاص و در رابطه با بعضی وظایف می تواند نومیدنماینده و محدودنماینده باشد، معیارهای اختلال روانی یعنی یعنی ایجاد اختلال در زندگی روزمره، نقض هنجارهای اجتماعی و رفتار نامناسب و ایجاد استرس در شخص را ندارد. آخرین معیار نادر بودن ازنظر آماری است که آفانتازیا آن را برآورده می نماید. اما این معیار به تنهایی برای طبقه بندی بالینی کافی نیست.

بااین حال، این امکان وجود دارد که در ترکیب با سایر عوامل زندگی یا نشانه های بالینی، فردی که دچار آفانتازیا است به درمان یا مداخله بالینی احتیاج داشته باشد، اما آفانتازیا به خودی خود نوعی اختلال بالینی محسوب نمی گردد. اگرچه این پدیده پنجره جذابی رو به نحوه عملکرد مغز و تنوع در عملکرد مغز می گشاید.

227227