تاثیرات خرده استرس ها در زندگی حرفه ای و شخصی افراد - هدا بلاگ

به گزارش جهانی اقتصاد، خرده استرس ناشناخته ما را زمین گیر می نماید، به سلامت جسم و روحمان آسیب می زند و رفاه و آسایشمان را کم می نماید. بدتر از آن اینکه خرده استرس تبدیل به جزء جدایی ناپذیری از زندگی مان می گردد.

به ندرت یک دشمن کلاسیک مثل مشتری متوقع یا رئیس بی شخصیت عامل خرده استرس است؛ خرده استرس را کسانی برایمان می سازند که از همه به ما نزدیک ترند؛ دوستانمان، خانواده و همکارانمان. خبر خوب اینکه همین که خرده استرس را بشناسید، می توانید با آن مقابله کنید. راب کراس و کارن دیلن با استفاده از تازهترین پژوهش هایشان حقیقت علمی این پدیده را شرح و به شما نشان می دهند چگونه در برابر خرده استرس مقاومت کنید و درنهایت هدفمند شوید؛ هدفی که به شما یاری می نماید از شر این نیروی مهاجم بی صدا که دارد زندگی تان را به یغما می برد، خلاص شوید.

نامرئی و بی امان

قرار نبود این کتاب را بنویسیم. من (راب کراس) دو دهه درباره سازوکار شبکه زیربنایی سازمان های تاثیرگذار و عادات مشارکتی کارکنان پیشتاز تحقیق نموده ام. سعی نموده ام پیش فرض های معیوب درباره اینکه ارزشمندترین کارکنان شرکت ها چه کسانی هستند و چگونه شبکه های ارتباطی را اهرم می نمایند تا به نتیجه برسند را معین کنم؛ پیش فرض های معیوبی که اغلب در تاروپود شرکت ها تنیده شده اند؛ با این حال در حین انجام مصاحبه های گوناگون با افراد بسیار پیروز درباره عاداتی که باعث می گردد همکار تاثیرگذاری باشند، اتفاقی به مساله بزرگ تری برخوردم.

در یکی از اولین مصاحبه هایم داستان فوق العاده ای درباره تاثیر ارتباط با دیگران در زندگی یک مدیر علوم زیستی شنیدم؛ او از یک فرد پرکار کم تحرک (به نقل از خودش) به فردی تبدیل شد که تعمدا جا هایی را برای تعطیلات انتخاب می کرد که خودش و همسرش بتوانند باهم در مسابقات ماراتن شرکت نمایند. زمانی که باهم صحبت می کردیم، بسیار پرانرژی بود و کاملا معین بود حالش عالی است.

ازآنجا که تمرکز مصاحبه های من روی اشخاصی بود که از طرف سازمان هایشان به عنوان کارکنان پیشتاز انتخاب شده بودند، طبیعی بود که با یکی دو دونده ماراتن صحبت کنم؛ اما در همین حین که او داشت با شور و شوق از سبک زندگی تازهش برایم می گفت، من به موضوع دیگری فکر کردم. چطور کسی که به وضوح هدف گرا بود، تا این حد از سلامتی و خوشبختی خودش غافل شده بود؟ یک بار از او پرسیدم اصلا چه چیزی از اول او را این طور از مسیر خارج نموده بود؟ یک آن هاج و واج ماند و بعد گفت: گمونم فقط زندگی بود.

پس ما تعمدا سوالات مشابهی را از بقیه کارکنان پیشتاز پرسیدیم. بسیاری از آن ها بشکه باروت آماده انفجاری از استرس بودند؛ اما بیشترشان متوجه نبودند در چه شرایطی قرار دارند. کلی از آغاز مصاحبه می گذشت تا تازه کم کم به زبان می آوردند که نمی توانند درست وحسابی از پس کار و زندگی شخصی شان بربیایند. تازه این ها کسانی بودند که ازنظر شرکت هایشان به شکلی استثنایی موثر و تاثیرگذار بودند.

در طول مصاحبه خیلی هایشان بغض می کردند، یا حتی بغضشان می شکست و به گریه می افتادند و با تاسف می گفتند راهی برای رهایی از این شرایط نمی بینند. من بعد از چند دهه تحقیق و پژوهش با استرس معینی که کارکنان پیشتاز برای دستیابی به اهداف حرفه ای شان اغلب تحمل می نمایند، آشنا بودم؛ اما این یکی فرق می کرد.

ماهیتش همان استرس بود؛ اما شکلی از استرس که نه آن ها - و نه ما- ادبیات بیان کردنش را نداشتیم. چیزی که در طول صحبت هایمان معین شد این بود که هیچ وقت یک مساله واحد بزرگ نبود که افراد را مستأصل می کرد؛ بلکه تجمع بی امان استرس های کوچک بی اهمیت و لحظه ای بود که داشت به شدت روی سلامتی افرادی تاثیر می گذاشت که در ظاهر به نظر می رسید جهان به کامشان است. ما به این فشار های کوچک می گوییم خرده استرس.

اطلاعات گسترده نشان می دهد که مردم در سراسر جهان تحت سطح بی سابقه ای از استرس هستند. برای مثال، گالوپ در برآورد شرایط محیط کار سالانه اش به این جمع بندی رسید که فقط 33 درصد در مسیر شکوفایی قرار داشتند و 44 درصد از کارمندان اعلام کردند در یک روز کاری معمولی استرس بسیار زیادی را تجربه می نمایند که یک رکورد تازه بود.

با این حال عارضه منفی این فرم تازه از استرس به ندرت تصدیق یا به قدر کافی به آن پرداخته می گردد. این عارضه به قدری نامحسوس است که به ندرت متوجهش می شویم؛ اما اثر تجمعی آن می تواند حتی کارکنان پیشتاز را چه ازنظر شخصی و چه ازنظر شغلی فرسوده کند.

این خرده استرس ها از کجا می آیند؟

همه ما قبول داریم که در جهانیی زندگی می کنیم که 7 روز هفته و 24 ساعت شبانه روز درهم تنیده شده و هرکسی در هر جنبه ای از زندگی مان فقط به میزان یک پیغام، زنگ یا تماس تصویری با ما فاصله دارد. ما مجبوریم تمام مدت در دسترس باشیم؛ اما چیزی که کارکنان پیشتاز و سایر افراد باهوشی همانند شمای خواننده متوجهش نیستند این است که چطور این ارتباطات باعث سیلابی از خرده استرس می شوند که بسیار فراتر از لیست طولانی کار های روز یا صفحه شلوغ تقویم پیش می روند.

ازآنجا که این نزدیک ترین آدم های زندگی مان - چه شخصی و چه حرفه ای- هستند که باعث خرده استرسمان می شوند و پیچیدگی های احساسی هم در کار است، نمی توانیم در انتهای روز به راحتی از شرشان خلاص شویم. خرده استرس در افکارمان می خزد، شیره انرژی مان را می کشد و تمرکزمان را برهم می زند. خرده استرس ذره ذره زندگی مان را به یغما می برد.

پس تصمیم گرفتم مسیر تحقیقاتی ام را تغییر دهم تا به این خرده استرس های همه گیر نامحسوس بپردازم. زمانی که به سخنان کارکنان پیشتاز گوش می دادم که از استرس های کوچکشان می گفتند که مثل گلوله های برفی تبدیل به بهمن سنگینی می شوند و سلامتی و آسایش شان را تحت تاثیر قرار می دهند، متوجه شدم که من هم از خرده استرس ها در امان نبودم. من هم مثل بسیاری از شما مستعد اینم که بیش ازحد پروژه بردارم و تصور می کنم می توانم سرم را پایین بیندازم و با کمی اراده از پس هر کار سختی بربیایم. مدت ها بود به خودم می گفتم اگر بتوانم فقط این یک هفته را پشت سر بگذارم، جان سالم به درمی برم. منتها هر هفته تبدیل به آن یک هفته شد.

من ماه ها بدون هیچ وقفه ای با این فلسفه پیش رفتم و چیزی که تا آن زمان متوجهش نشده بودم، تاثیرات سینوسی ماندگار خرده استرس بود. در بدترین شرایط عمرم بودم و از آخرین باری که با برخی از مهم ترین آدم های زندگی ام وقت گذراندم، یک عمر می گذشت. من به دلایل شخصی و حرفه ای باید این پدیده را درک می کردم.

مترجم: منا اختیاری

منبع:کتاب The Microstress Effect