ماجرای حسن لیلا - هدا بلاگ

اعتماد در ادامه نوشت: تا به یاد همه می آمد حسن لیلا معتاد بود به هر چیزی که بگردد فکرش را کرد. هر نشئه جاتی که توی بازار می آمد، حسن لیلا اولین مشتری ای بود که می زد ببیند تا کجا می پرد تا کی می ماند تا خوبی اش را بشناسد تا اندازه نشئگی اش را بسنجد. آن هایی که او را می شناختند، دوستش داشتند. معتاد بود، اما دستش کج نبود. اهل زیر و روکشی هم نبود. از مغازه دار ها جنس می گرفت، می رفت سر چهاراه می فروخت، پولش را می آورد. سهم خودش را برمی داشت و می رفت. ممکن بود صبح تا شب 10 تا شغل عوض کند تا خرج متاعش جور گردد و برود تا فردا.

اگر کسی حسن صدایش می زد، جواب نمی داد باید می گفتی حسن لیلا. اول ها فرز و چابک مثل قرقی از این سر چهارراه تا آن سر را روزی صد بار، دویست بار می رفت و نرفته ته خیابان بود. اگر روزی یا شبی پول متاعش جور نمی شد تا دیر وقت می ماند، می ماند و به هر شکلی که بود، جنسش را می فروخت تا جنسش جور گردد. دوست نداشت دستش جلو کسی دراز باشد، می گفت عمو قربونت برم اگه هر کس رو خماری به زمین بزنه من رو خواری می کشه.

این جوری بود که مهرش به دل همه نشسته بود، گاهی کسی پیدا می شد همه روزنامه، گل، دستمال یا واکس هایش را یکجا می خرید تا حسن لیلا راهی خیابان سراج الملک گردد و مقابل عمارت فروریخته و نیمه مخروب قاجاری بایستد، بنشیند به نظاره. اگر چیزی در دهانش نینداخته بود، می انداخت سیگاری روشن می کرد روی جدول می نشست خیره خیره به پنجره شکسته ای با خودش حرف می زد. از پنجره داخل عمارت می شد، خاک شیشه های شکسته را می گرفت و در اتاق ها چرخی می زد. به گلدان های لبه حوض آب می داد. دستی به یاس باغچه می کشید.

لب پشت بام می نشست پاهایش را ضربدری تکان می داد، تکان می داد تا هوا تاریک می شد و حسن خیس از همه چیز، وزن 58 کیلویی را ضربدر 44 سال روی چهار، پنج ته سیگار فشار می داد؛ جوری که بخواهد جهان را زیر پایش له کند. بعد نگاهش را از پنجره به ته آسمان می دوخت انگار بخواهد بیخ بیخ آسمان را پیدا کند. بعد دستش را به اقاقیای خمیده پیاده رو می گرفت بلند می شد، تلوتلو خوران خودش را می رساند سر خیابان و می رفت تا جایی را گیر بیاورد برای خوابیدن، اتاقچه تابلو تبلیغاتی، جایگاه پارک، کنار گاراژی با سطل آتشی بی سطل آتشی با کارتن یا بی کارتن، تا فردا صبح برسد به چهارراه سیروس.

حسن لیلا سواد داشت، درس خوانده بود. اول ها گفته بوده، دیپلم گرفته و دانشگاه هم رفته، اما حالا اگر می پرسیدی، سرش که پایین بود می گفت بی خیال، قربونت بشم بی خیال. اهل حرف نبود، دوست داشت روزگارش این طوری تمام گردد.

یک روز بغل حسن لیلا پر بود از دسته های گل نرگس. نرگس های شیری رنگ با چهره آفتاب سوخته و سیاه حسن تضادی ناخوشایند داشت، اما هوا طوری بود که هرکس دلش می خواست برای یک لحظه هم که شده نرگس را بو بکشد. با آنکه شامه ای برایش نمانده بود، سرش را می برد بین نرگس ها چشم هایش را می بست و انگار بخواهد جنسی را امتحان کند تا جایی که می توانست بوی نرگس را در ریه اش می برد تا تحملش نگه می داشت، بعد بازدم نفسش، چشم هایش را آرام آرام باز می کرد. سر بلند می کرد و دوباره چشم می گرداند. قدمش را تندتر می کرد به فروش دسته های نرگس.

موتورسواری که رد می شد، داد زد حسن لیلا خانه خراب شدی، عمارت سراج الملک را دارند می کوبند. حسن لیلا میان چهارراه مات شد، ایستاد. ماشین ها هر چه بوق می زدند، نمی شنید. خیره شده بود به جایی و چیزی مبهم بین مغازه ها، ماشین ها، موتورسوارها، تابلوها، اعلامیه های روی دیوار و آدم هایی که بودند ولی هیچ کدام شان را نمی دید. چهارراه سبز می شد، نارنجی می شد، قرمز می شد، سبز می شد، نارنجی می شد، قرمز می شد...، اما در چشم حسن عصر اسفند در مه و دودی مبهم خاکستری مانده بود.

پلیس چهارراه کتفش را گرفت، کشیدش کنار که هی چته؟ مات نگاهش رفت روی تک ستاره بر شانه پلیس. چته؟ خوابی؟ خماری؟ نشئه ای؟ کجایی؟ هیچ نگفت همه چیز بود و هیچ نبود. حضور داشت، اما آنجا نبود. آغاز به دویدن کرد به سرفه افتاد، ایستاد، دوید، سکندری و تلوتلو خورد. افتاد، بلند شد، دوید ترک موتوری نشست، مرد تا خودش را رساند به عمارت سراج الملک. کارگر ها مشغول کوبیدن عمارت بودند. روی پله ها نشست. دست انداخت کمر نرده ها، نجوای نرده ها بلند شد. خودش را کشید بالا. در اتاق ها چرخید. تا می شد به سقف به دیوار و در ها نگاه کرد. به دیوار ها دست کشید. وقتی می خواست دستگیره در اتاق بالایی را باز کند، کارگر ها دوره اش کردند که حسن باید بپایکوبیه.

همه دست زنان دم گرفتند. حسن باید بپایکوبیه از لیلا هم نترسه. حسن مستاصل ایستاد به دیدن. چاره ای نداشت؛ برای چیزی که می خواست چاره ای نداشت. آغاز کرد به حرکت. حسن پایکوبی نمی دانست بی خودی بالا و پایین می شد و دست تکان می داد. عمارت دور سرش می چرخید، می افتاد بلند می شد، می افتاد بلند می شد به پایکوبی. انعکاس صدای کارگر ها توی سرش 10 برابر و 100 برابر می شد. حسن باید بپایکوبیه حسن باید بپایکوبیه از لیلا هم... نمی دانستند قهقهه میان حرکتش خنده است یا گریه. آب بینی و اشکش که قاطی شد به سرفه افتاد و به زمین که خورد، جوانی ترک زبان صدا بلند کرد: بوکیشلق دی، مراموز هاراقدیپ؟ (این مردانگیه؟ مروت تان کجا رفته؟)

حسن خیس عرق، آب و اشک با یک دستگیره پنجره، یک دستگیره در و دو متر پرده توری پاره، دیگر طرف کوچه و خیابان سراج الملک پیدایش نشد که نشد. از آن به بعد دستگیره در همواره به جیب حسن بود و گیره پنجره به گردنش و به جای خانه ای که نداشت از آن محافظت می کرد. حسن روز به روز تمام تر می شد و لیلاتر. دیگر کمتر کسی می گفت حسن لیلا. بیشتر صدایش می زدند لیلا. هیچ جا و هیچ کسی را نداشت، اما اگر می پرسیدی حسن چطوری یا چه خبر از لیلا؟ می گفت دیشب خراب می رفتم خونه پام گرفت به جدول مادر به خطا، خوردم زمین خوب شد لیلا اومد به دادم رسید، بلندم کرد و بردم خونه. طفلکی تا صبح برا زخم پام خوابش نبرد. لنگ می زد و می گفت بهترم، قربونت. حالا نورگیر بدم، روزنامه، گل؟ هر روز داستانی سرهم می کرد و جنسش را می فروخت. می شد با داستان هایش کتابی چاپ کرد. تمام شان با هم فرق داشت، اما سرانجامش خودش می ماند و لیلا.

خیلی وقت می شد مغازه دار ها و دستفروش های چهارراه سیروس منتظر سرانجام داستان حسن لیلا بودند و وقتی هم مُرد نه کسی غافلگیر شد و نه تعجب کرد... روزی که سر چهاراه پیدایش نشد، حرف همه این بود حتما دیشب لیلا گمش نموده و توی جوی خیابون جونش در اومده؛ لیلا از حسن خسته شده، رهاش نموده و رفته؛ افسوس که لیلا نمی دونه... و صدای خنده شان تا چند مغازه آن طرف تر می رفت.

حسن لیلا مرد. شهرداری جنازه اش را به همراه دو دستگیره ته قبرستان مسگر آباد خاک کرد. از فردای خاک کردن، حسن لیلا تمام شد و هیچ کس نخواست راجع به او و ده، دوازده زنی که می گفتند لیلا هستند و سر جنازه اش گریه کنان و شیون زنان گیسو پریشان کردند، حرفی بزند.

کهن پارس: کهن پارس | مجله همه پارسی زبان های دنیا

bestcanadatours.com: مجری سفرهای کانادا و آمریکا | مجری مستقیم کانادا و آمریکا، کارگزار سفر به کانادا و آمریکا